[64] Dorota Terakowska - Poczwarka

Tytuł: Poczwarka
Autor: Dorota Terakowska
Wydawnictwo: Literackie
Oprawa: miękka
Data wydania: Marzec 2007
ISBN: 978-83-08-04574-9
Liczna stron: 322
Wymiary: 120x200

Opis: Adam i Ewa to młode, zamożne, wykształcone małżeństwo. Spełnieniem ich ambicji i planów na przyszłość ma stać się dziecko. Jednak jego narodziny okazują się ruiną, nie realizacją marzeń: dziewczynka ma zespół Downa w wyjątkowo ciężkiej postaci. Ewa - poprzez instynktowne poświęcenie - uczy się akceptować córkę, choć nie jest w stanie dotrzeć do jej świata. Adam, którego zawiedzione nadzieje zamieniły się w odrzucenie, coraz bardziej oddala się od rodziny. Nie ma pojęcia, że Marysia-Myszka - niezdolna do wypowiedzenia poprawnego zdania i wykonania sensownej w ludzkich oczach czynności - zrywa jabłka z rajskiego drzewa i rozmawia z Bogiem. Czy zdarzy się coś, co otworzy zatrzaśnięte między nimi drzwi? Być może klucz znajduje się w przeszłości...

Moja opinia: "Poczwarka" opowiada o Adamie i Ewie, którzy ułożyli sobie większość własnego życia. Pewnego dnia z niecierpliwością czekali na swoje dziecko, które niebawem miało przyjśc na świat. Jednak nikt nie wiedział, że ono miało raz na zawsze zmienić bieg życia małżeństwa. Otóż dziecko urodziło się z zespołem Downa. Adam wszystkie winy zwalił na swoją żonę i jej rodzinę. Wmawiał jej, że to wszystko wywodzi się z jej genów. Wkótce jednak rozdrapuje stare rany, spogląda w tył, w przeszłość i przypomina sobie, iż miał brata z zespołem Downa, którego nade wszystko kochał, pomimo tej choroby. Przez to chce wszystko naprawić, ale już jest za późno. Myszka wybrała lepszy świat, gdzie może dosłowne tańczyć i czuć się lekka... jak piórko.

Opowieść ta jest wzruszająca i poruszy serca czytelników. Pomoże nam zrozumieć zarówno osoby z tą chorobą, jak ich krewnych, a raczej rodzinę. Uważam, że ta lektura powinna być obowiązkowo przeczytana przez każdego człowieka, mieszkającego na tym okrutnym, dla więkoszości, świecie. Ja śledziłam losy Myszki i jej rodziców, wręcz, z zaciekawieniem. Zastanawiałam się, co będzie dalej i czy Myszka przeżyje.

Jednak to początek z jednej strony był dla mnie zagadką, a z drugiej rzeczą oczywistą. Chodzi mi otóż o to, czy wezmą to dziecko do siebie i pokochają. Z tej drugiej strony: bez niej, Myszki, książka nie byłaby taka, jak zapowiadają, ale też mogłaby przecież zostać w tym szpitalu, a później ewentualnie ktoś by ją wziął i tak potoczyłyby się losy Marysi. A przecież mało ludzi chce wziąć pod swój dach chore dziecko.

Przyznam, że, gdybym nie przeczytała tej książki, też miałabym wątpliwości, ale dzięki tej książce utwierdziłam się w przekonaniu, że takie dziecko różni się od nas tylko wyglądem zewnętrznym, ale wnętrze jest takie samo, czyli krócej mówiąc: to dziecko jest takie jak my, tylko potrzebuje opieki i przede wszystkim zrozumienia. Niestety dla niektórych jest to za trudne. To równocześnie tak mało i tak wiele.

Ogólnie książka jest godna uwagi. Nawet nie przez to, że porusza temat tej choroby, ale dlatego, że jest to piękna historia, pomimo tego, że fikcyjna, jak sądzę.

Ocena: 10/10